Hoe gaat het er aan toe op de materniteit in Roeselare?
Ikzelf heb zeer veel interesse in alles wat met zwangerschap, baby en kleine kinderen te maken heeft. In mijn 6de middelbaar heb ik mijn geïntegreerde proef gemaakt met de vraag ‘Wat zijn de meest voorkomende gevolgen van premature geboorte bij neonaat, zuigeling, peuter, kleuter, lager schoolkind en pubers’. Mijn eindwerk voor mijn opleiding HBO5 maatschappelijk werk heb ik vorig jaar al gemaakt. Hiervoor hebben mijn groep en ik een website ontwikkeld met alle noodzakelijke informatie die toekomstige moeders nodig hebben.
Het is echt een thema dat mij zeer erg interesseert en het leek mij ook eens leuk om te horen hoe het op de materniteit en neonatologie gaat in deze corona tijden in het AZ-Delta in Roeselare. Hiervoor heb ik mijn zus Naomi en een paar van haar collega’s een paar vragen gesteld en heb hun antwoorden samengebundeld.
Merk je aan het ziekenhuis dat er in de wereld iets aan de gang is?
Ja, er zijn bijna geen patiënten meer in het ziekenhuis. De cafetaria is leeg. De meeste secretariaten zijn gesloten. Er hangt een kille sfeer in het ziekenhuis. Dit wil daarom niet zeggen dat alles negatief is.
Ze moeten elke shift via de hoofdingang binnengaan om hun handen te ontsmetten en een masker op te zetten. Dit voelt zo raar en een klein beetje beangstigend. Je zou je veilig moeten voelen met dat masker aan, maar tegelijk wordt iedereen met zijn neus op de feiten gedrukt.
Hoe voel je jou er zelf bij dat je voor corona patiënten moet zorgen?
Ik ben zeer blij dat ik iets voor hun kan betekenen en veel van mijn collega’s voelen hun zo. Voor mensen zorgen zit in mijn bloed. Toch ben ik blij dat ik niet op het intensieve of op de spoed moet staan, want daar is het nog heel wat erger. Ik kan me niet inbeelden dat we hier iemand aan de beademing zouden hebben of dat we een patiënte zouden verliezen. Hetgeen wat ik er niet leuk aan vind, is de onzekerheid of je het coronavirus nu meedraagt naar huis of niet. Je draagt 2 schorten boven mekaar, 2 paar handschoenen, een eendenbekmasker, een muts en een scherm. Je volgt het protocol, maar het is moeilijk om niet aan je masker te komen, want het is verschrikkelijk om dit aan te hebben. Je zweet je te pletter en hebt het gevoel dat je amper nog kan normaal ademen. Toen ik de eerste keer een patiënte binnenkreeg, deed ik alles op adrenaline. Je doet je werk en zorgt voor elkaar. Maar eenmaal in de auto begin je te denken, onderweg naar huis. Wat als… wat als ik een keer aan mijn haar ben geweest en er nu een beestje op mijn haar leeft.. wat als ik ergens aan ben gekomen wat besmet was en de ontsmetting juist dat ene virusje niet gedood heeft. (Naomi)
Een collega van mijn zus die ik wat vragen heb gesteld, weet niet echt hoe dit is. Zij staat op de dienst neonatologie in deze periode, dus zij moet zelf niet voor de mama’s met corona zorgen. Het is wel jammer dat de ouders van premature baby’s niet elke keer bij hun kindjes mogen zijn. Ze mogen ook niet meer elke voeding geven. Zij leeft erg met hun mee want zelf zit ze in haar tweede trimester van haar zwangerschap en het moet zeer erg zijn dat je niet bij jouw kindje mag zijn.
Wat vind je van het feit dat de vrouwen jullie niet meer zien en alleen maar kennen als 'marsmannetjes'?
Het is niet leuk. De mensen zijn vaak angstig wanneer ze binnenkomen om te bevallen. Ze willen een gezicht voor hun krijgen waarin ze vertrouwen kunnen hebben. Nu zien ze enkel een masker, een short,... Ze zien de vroedvrouwen hun gezicht niet meer. Ze herkennen hen niet. Tijdens deze periode komt er veel bij kijken. Ze starten met borstvoeding geven of ze moeten gewassen worden. Dit alles is zeer intiem en dit doet de mama liever samen met een vroedvrouw die vriendelijk lacht wanneer ze zich schaamt, pijn hebt of ze het eventjes emotioneel moeilijk heeft. Ze doen hun job wel nog graag maar ze zijn niet de vrolijke vroedvrouwen van ervoor.
Mogen de mama's nog bezoek krijgen?
Nee!
De papa’s hebben twee keuzes. Keuze 1: ze blijven continue op materniteit, blijven slapen en gaan pas naar huis wanneer hun vrouw meegaat naar huis. Of ze hebben keuze 2: ze slapen thuis en komen 1x per dag op bezoek. Heel veel vrouwen zitten alleen overdag, vooral diegenen die thuis al kindjes hebben rondlopen. Daarom gaan vele vrouwen ook vroeger naar huis.
De papa’s hebben twee keuzes. Keuze 1: ze blijven continue op materniteit, blijven slapen en gaan pas naar huis wanneer hun vrouw meegaat naar huis. Of ze hebben keuze 2: ze slapen thuis en komen 1x per dag op bezoek. Heel veel vrouwen zitten alleen overdag, vooral diegenen die thuis al kindjes hebben rondlopen. Daarom gaan vele vrouwen ook vroeger naar huis.
Dus heeft corona een grote invloed op het personeel en de patiënten.
Dag Joni, leuk dat je ook eens een interview hebt afgenomen! Eens een andere manier van opzoekwerk dat zeker heel fijn is. Ik heb echt super veel respect voor de mensen die momenteel in de zorg werken!
BeantwoordenVerwijderenTof dat je zo geboeid bent door het onderwerp! Enig idee van waar dit afkomstig is? Door je zus die hierin werkt of andere gezinsleden? Ik ga zeker akkoord met Jana haar mening hierboven dat het een leuke manier is om via een interview opzoekingswerk te doen! Toffe insteek! Een dik applaus voor de zorgkundigen in deze tijd. Ik kan zeker begrijpen dat de onzekerheid omtrent het virus angst kan creëren. Je moet hiervoor zeker een karakter hebben om hiermee om te gaan! Niet alleen voor de mama's maar ook voor de papa's kan het niet makkelijk zijn om hun pas geboren wondertje niet te kunnen zien wanneer zij willen. Ik heb een artikel gelezen dat ze in AZ Delta in Roeselare hun foto op hun short plakken om toch een gezicht te kunnen geven aan de mensen. Dit kan je lezen in mijn blog 'de oorlog binnen de oorlog'.
BeantwoordenVerwijderen